Deze maand is gevuld met Joodse feesten, te beginnen met Rosh HaShanah, het Joodse Nieuwjaar op 4 september en aan het einde Simchat Torah, de Vreugde der Wet, het feest dat het geschenk van de Bijbel viert op 27 september. De feestelijke dagen beginnen met aandacht voor gebed en inkeer en sluiten af met vreugdevol dansen en zingen. Maar gedurende alle dagen zijn er bijeenkomsten van het gezin en van de gemeenschap, in de synagogen en in onze huizen met heerlijke maaltijden. Het is een intens geestelijke tijd en het zijn vreugdevolle dagen van vieren.
Hoewel deze feesten tegelijkertijd door Joden in heel de wereld gevierd worden, heb ik toch altijd het gevoel dat hun viering in Israël zelf bijzonder is. Vanuit een geestelijke gezichtspunt is gebed en geestelijke bezinning zoveel intenser en directer in Israël zelf. Iemand verwoordde het eens op deze manier: In Israël is gebed als een locaal telefoongesprek. Dat is zo! We ervaren Gods aanwezig hier in Israël zoveel intenser dan in de rest van de wereld. Hier gaan Zijn profetieën dagelijks voor onze eigen ogen in vervulling. En we beseffen dat Hij op een bijzondere wijze over ons waakt hier in het land Israël, omdat Zijn ogen altijd rusten op dit land (Deuteronomium 11:12).
Maar de tijd van de feesten doet ons ook beseffen dat dit een Joodse staat is; de feesten zijn niet alleen maar religieuze gebeurtenissen voor mensen van geloof. Het zijn ook culturele gebeurtenissen die gedeeld worden door alle Joden in dit land. De televisie promoot voedsel en andere geschenken in de tijd van de feesten. Talk shows discussiëren serieuze en lichte onderwerpen die betrekking hebben op deze tijd. Elke Jood in het land is zich bewust van en viert op enigerlei wijze deze Joodse feesten.
En dat brengt me bij de zogenaamde vredesbesprekingen die onlangs weer gestart zijn tussen Israël en de Palestijnse Arabieren. Eén van de onderwerpen die belangrijk zijn in deze onderhandelingen is Nethanyahu’s nadruk dat de Arabieren Israël moeten erkennen als een Joodse staat. Hij is de eerste premier die deze eis zo onderstreept sinds de stichting van de staat Israël en dit punt is in feite nog steeds de kern van de Arabische onverzoenlijkheid. Zij zijn niet in staat om Israëls recht van bestaan als een Joodse staat te erkennen, ze zij openlijk vijandig tegenover ons bestaan als een natie en zullen onze oorspronkelijke rechten op dit land nooit erkennen.
Maar de realiteit van Israël is het grootste antwoord op de Arabische eis. Israël is een Joodse staat in elke vezel van haar bestaan. Na eeuwen van ballingschap zijn we thuis gekomen en hoewel we beroemd zijn om onze ruzies en discussies, we zijn toch één familie met een gemeenschappelijke geschiedenis en traditie en wij beroemen ons daarop. We laten ons dat door niemand afnemen en we gaan door om te onderstrepen dat de volkeren van de wereld ons bestaan als een natie erkennen. Maar waarschijnlijk is het zo dat de universele erkenning van ons volk afhankelijk is van wereldwijde erkenning van Gods heerschappij over de aarde, want we zijn Zijn volk.
Hoogachtend,
Sondra Oster Baras
Directeur, Israel Office
CFOIC Hearland