Ik zal hen tot één volk maken
Ezechiël 37:22
Wat is het toch een bijzonder gebied, het hartland van Israël: de ruwe bergen van Samaria bedekt met olijfbomen en de grootste valleien, de eeuwenoude bijbelse steden die weer zijn opgebouwd: Shilo en Mechola en Gilgal. En in het zuiden Judea, waar de heuvels druipen van jonge wijn, zoals de profeet Joël voorzegde. Met Hebron, waar de graven liggen van de aartsvaders en aartsmoeders en Tekoa, Maon en Otniël. En tussen de twee landstreken, als de nauwe hals van een zandloper: Benjamin met de bergen van Moria, met Sion en Gods residentie op aarde: Jeruzalem.
Dit is het erfdeel van de twee verspieders Kaleb uit Juda en Jozua uit Efraim die het woord van de Heere zwaarder lieten wegen dan de zogenaamde politieke realiteit van hun dagen.
Toch zijn beide gebieden eeuwenlang van elkaar los geweest. We hebben in de Heilige Schrift gelezen van de oordelen die over Samaria zijn heen gegaan, hoe de tien stammen in ballingschap zijn weggevoerd naar Assyrië en het verre Elam en nooit meer zijn teruggezien. Lange tijd bleef het hart van het tienstammenrijk, Efraim, woest en verlaten achter, een oord van rovers en bandieten. De wegen erdoor heen werden gevaarlijk en onbegaanbaar. Er kwamen vreemden wonen, Samaritanen en later Arabieren. Nooit herkreeg ze meer de schoonheid die ze ooit had. De profeet Jesaja beschrijft Efraim in zijn dagen al als een geknakte bloem, een prachtig hoofdsieraad, een kroon die op de aarde gevallen is (H 27). En toch zij bleef in het hart van God aanwezig. Jeremia waarschuwt Juda dat ook zij de kans loopt als Efraim te worden weggeworpen (Jer.7:15),maar in het beroemde hoofdstuk 31, waar God zijn nieuwe verbond aankondigt, horen we het gemis van Efraim: Is Efraim niet mijn troetelkind, een lievelingszoon, dat Ik voortdurend aan hem denken moet? (vers 20).
Het is Ezechiël die het geheimenis van de eindtijd mag verkondigen. In de tijd van de Messias, Gods koning van de eindtijd zal Samaria weer bevolkt worden door mensen. God zal de verloren stammen terugbrengen en in de handen van Gods Gezalfde zullen Juda en Efraim weer tot één koninkrijk brengen. Het zal worden één Herder en één kudde (zie ook Johannes 10:16 en 11:52). Op de bergen van Israël, van Sichem tot aan Beersheva zal een nieuwe David hen veilig weiden.
En nu? Het ligt klaar: Judea en Samaria. De eerste kinderen van Israël zijn er komen wonen, we horen van Manasse en uit Ethiopië is de stam Dan gekomen. Het is nog niet voltooid, dat is duidelijk, zoals alles voorlopig is en pas ten volle zal doorbreken als de Messias zelf komt.
Het gebied is aangevochten en omstreden door de wereld, door Arabieren die beweren dat er helemaal geen Joden mogen wonen, dat de aloude herbouwde steden weer tot puin moeten terugkeren. En, zoals zo vaak, spreekt de wereld een andere taal dan de Bijbel. Het is in de steek gelaten door kerkmensen overal in de wereld die de tijden niet doorzien omdat zij geloven dat Israëls profeten in Jezus voor eeuwig tot zwijgen zijn gebracht.
Maar wij! Laten wij die land van Juda en Efraim liefhebben. Laten we het bezoeken als we het heilige land bereizen, laten we op de kansels en in onze binnenkamers bidden dat haar bewoners veilig zullen wonen en laten we hen zegenen.
Heel concreet: Begin november was ik met een reis van Christenen voor Israël in Tekoa. Aviva, een jonge moeder gidste ons door het dorp van Amos en terwijl ze aan het vertellen was, veranderde haar toon en noemde ze met emotie in haar stem het vreselijke auto-ongeluk dat pas was voorgevallen. En moeder van een gezin waarvan de vader al eerder was overleden, was omgekomen en de vijf kinderen waren door de zuster van Aviva opgevangen en in huis genomen. Er waren schulden en rekeningen die de getroffen kinderen onmogelijk zelf konden betalen. Aviva: Eén telefoontje naar CFOIC was voldoende en jullie hielpen ons. En inderdaad ik herinnerde me maar al te goed het gesprek met Sondra die ook onze afdeling om directe hulp had gevraagd.
Dat is de steun die wij het land geven wat wij liefhebben, het hart van Israël, Juda en Efraim, het land van aartsvaders, koningen en profeten, dat ligt te wachten op de komst van haar Messias. Het is een voorrecht om als christenen voor de kinderen van Israël die hier wonen te zorgen totdat Hij zelf gekomen is.
Oorlog in het Zuiden
Ik weet niet hoe lang het duurt, een gondoffensief lijkt me niet voor de hand liggen, maar ik ben ook geen militair specialist – Israël eist een bestand voor 15 jaar en een einde aan beschietingen vanuit Gaza – geeft een toevoer van alle producten in overleg met Egypte, maar geen nieuwe bewapening en raketten – ik wordt ondertussen weer wee van de berichten van de NOS: hele rapportages vanuit Gaza en kruimeltjes vanuit Zuid-Israël – Je begint het onderhand ook wel een beetje door te krijgen: net zoals tijdens de laatste oorlog met Libanon en de vorige operatie in Gaza gebeurt er na drie, vier dagen iets vreselijks: een bom vernielt een heel flatgebouw, een school wordt aangevallen, gezinnen komen om…de wereld is/wordt geschokt en dan gaat de publieke opinie, die eerst Israël nog wel een beetje begreep, resoluut om…om achteraf door te krijgen dat de feiten wat anders waren – journalisten die klagen over een Israëlische aanval op een media-toren van Al Quds en Al Aksa, met de mededeling dat een hele groep buitenlandse verslaggevers nu ook ineens op straat staan – wat deden die daar dan? – Journalisten, die ijdeltuiterig koketteren met hun heldenbestaan – Ik begin steeds meer en meer te beseffen dat we in een zondige wereld leven, die haar natuur zal volgen en bij voorbaat tegen Israël is, dat is haar aard! – en o, ja, mijn kerk, waar is mijn kerk in deze dagen? – uit preken zeker.- Ik lees dat Israël gewonden opneemt uit Gaza en vrachtwagens met medicamenten doorlaat – En hoe meer ik de beelden van Israëlische soldaten ziet, hoe ,meer ik me met hen verbonden weet. Moge de Here de IDF zegenen!
Jesaja 41:11 Zie, allen die tegen u in woede ontstoken zijn, staan beschaamd en worden te schande; de mannen die u bestrijden, worden als niets en komen om; 12 gij zult hen zoeken, maar niet vinden, de mannen die u bestoken; zij worden als niets, ja vernietigd, de mannen die tegen u oorlog voeren. 13 Want Ik, de HERE, uw God, grijp uw rechterhand vast; die tot u zeg: Vrees niet, Ik help u. 14 Vrees niet, gij wormpje Jakob, gij volkje Israël! Ik ben het, die u help, luidt het woord des HEREN, en uw Verlosser is de Heilige Israëls. 15 Zie, Ik stel u tot een scherpe, nieuwe dorsslede met dubbele sneden; gij zult bergen dorsen en verbrijzelen, en heuvelen zult gij tot kaf maken.
Israël Hartland
Ik mailde een paar kennissen in Askelon om hen te vragen hoe het is en hen te bemoedigen. Edjan Westerman, predikant in Aalsmeer had dat al eerder gedaan en Mirjam en Sidney stuurden me ook hun antwoord aan Edjan toe:
‘Allereerst wil ik je bedanken voor je warme gevoelens in deze benauwde tijd.
We leven al jaren met de voortdurende dreiging van raketten die uit Gaza op onze huizen regenen. De aanvallen zijn in onze buurt niet zo vaak als in sommige plaatsen zoals Sderot, maar onze oren zijn altijd gespitst op het geluid van de sirenes die duidelijk maken dat we moeten schuilen.
Stel je de dag van de bruiloft van je zoon voor – familie is zelfs aangekomen uit Mexico. De sirenes loeien de hele dag en de burgerbescherming zegt dat de bruiloft niet door kan gaan uit angst voor een aanval.
Stel je voor, je hebt kaartjes gekocht voor een mooie voorstelling en je ziet ernaar uit, maar het evenement wordt afgelast uit angst voor een aanval.
Stel je voor, je moet naar de dokter voor een controle, maar je aarzelt, want wat als er een aanval is als je onderweg bent. Wat doe je als je in de auot zit of in de bus?
Stel je voor dat je moet beslissen of je wel of niet naar de winkel gaat, naar de tandarts. Zla ik nu wel of niet in de douche gaan. Wat doe ik als plotseling de sirenes beginnen?
Stel je voor je gaat op bezoek bij vrienden en je komt thuis en je ziet dat er een raket in de tuin is geland en dat je huis beschadigd is.
En natuurlijk, de sabbath komt er aan en je wilt naar de dienst gaan in je synagoge – maar het maakt de raketten niet uit en de sirenes loeien door je gebeden heen.
Dit is een deel van ons leven, zeker de laatste anderhalve week. We hebben de kracht en de overtuiging om het te verduren in de hoop dat het misschien dit keer, zal stoppen.
Jullie gebeden en goede gedachten sterken ons en we waarderen het.
Bid met ons mee voor betere tijden.
Het allerbeste
Miriam en Sidney Frisch
Impressie
Zoals gezegd, ben ik een aantal dagen in Israël geweest om een reis van Christenen voor Israël te begeleiden en heb daarbij ook een aantal contacten bezocht. Opmerkelijk was het lange gesprek dat ik had met Moshe Goldsmith de voorzitter van het bestuur van Itamar. Het was een warm en hartelijk gesprek en Moshe en zijn vrouw Leah zijn inmiddels meer dan goede kennissen geworden. Er speelt alleen een belangrijk probleem: Er is een kleine maar sterke groep die gekant is tegen elke steun van christenen en die groep heeft het ook gewonnen in Itamar als het gaat om de steun aan de Yeshiva. Al eerder moesten daarom Tapuach, Psagot en al eerder Shilo afhaken. Vaak gaat het dan om een rabbijn die de geestelijke lijn bepaald van een dorp of een bepaalde instelling. Men is toch bang dat bij alle liefde en steun, evangelisatie het einddoel is. In Shilo heeft men het probleem opgelost doordat David Rubin daar een eigen stichting heeft, gesteund voor christenen, die fondsen werft. Maar dat willen we eigenlijk niet. We willen openlijk kunnen zeggen dat we als Hartland dorpen en projecten helpen. We blijven in elk geval in gesprek met Moshe en Lea en hopen een manier te vinden om toch steun te blijven geven aan deze prachtige settlement.
In de regio Benjamin waren we even op bezoek bij het Lev Benyamin project, u weet wel, waar kinderen met een verstandelijke handicap worden opgevangen door meisjes van de middelbare school met een naschools programma met koken en tekenen en muziekmaken en waar vandaan ook Paas- en zomervakanties georganiseerd worden. We steunen Ofra al jaren, ook via de afdeling Duitsland van Christenen voor Israël. Een van de grote projecten is een eigen gebouw. Om een of andere vreemde reden is de bouw ervan een jaar lang bevroren geweest,maar nu zit er weer schot in. Het is altijd weer een genot om met de enthousiaste Mali de sfeer te proeven in Ofra. Ook nog even Amona bezoch, niet ver daar vandaan. Een dorp dat op een rare manier in zijn bestaanm bedreigd wordt. Toen Jordanië er de baas was tussen 1948 en 1967 heeft de Jordaanse koning allerlei land, waaronder dat van Amona toegewezen aan niet-bestaande Arabische families, met het doel het land uiteindelijk zelf te kunnen verbinden aan de kroon. Inmiddels zegt de ‘Vrede-NU’beweging in Israël, die tegen Joodse aanwezigheid in Judea en Samaria is, dat er Arabische claims op het gebied rusten. De zaak dient nu bij het Hooggerechtshof – zo gaat dat altijd – maar blijft maar aangehouden worden omdat natuurlijk niemand die Arabische eigenaars kan vinden. Ondertussen leven de bewoners in mobiele woningen. Dat mag wel, omdat het geen vaste huisvesting is.
In Judea zijn we nog even in Tekoa geweest, in Hebron bij de graven van de aartsvaders-en moeders. De sfeer is daar altijd toch wel gespannen: zeurende straatjochies, opgeschoten tieners die soldaten uitdagen en de overal slenterende mensen van vredesbewegingen die met blocnote en camera elke reactie van het Israelische leger vastleggen voor het nageslacht.
In Rosh Zurim ontmoeten we de leiders van de Sadna school, waar kinderen met een handicap en kinderen die dat niet hebben, samen opgroeien en onderwijs krijgen. Inmiddels van de kleuterschool tot in de middelbare school. Een prachtig en idealistisch project dat we al jaren steunen. Zwaar dat wel, in elke klas zit 1 leerkracht op vier leerlingen, maar met mooie resultaten. Inmiddels zit de school midden in de verhuizing. Van Rosh Zurim is de school overgeplaatst naar Gevaot, een andere plek in Gush Etzion, ten zuiden van Jeruzalem. Een dorp dat moet uitgroeien tot 7000 inwoners, waarbij de Sadna-school een belangrijk element zal zijn. ‘Dit is zionisme’, zei Vivien Glaser, één van de moeders die ons rondleidde, ‘Het bijbelse land bebouwen en tot bloei brengen en de wereld laten iets moois en nieuws laten zien met onze school’. En dat is inderdaad zionisme.
Project van de maand
Beit Yair
Een dorp dat we al jaren steunen. Dat wil zeggen, een familiekring die in plaats van verjaardagskadootjes telkens geld weglegt voor dit dorp met een steuntje in de rug van ons allemaal. We hebben de afgelopen tijd heel wat kunnen opzetten in dit dorp op de rand van het hoogland van Hebron en de woestijn de Negev, met name op het gebied van jeugdwerk.
Inmiddels groeit de gemeenschap gestaag, er komen telkens nieuwe gezinnen bij, er is een nieuwe woonwijk gebouwd en u raadt het al, er zijn nieuwe voorzieningen nodig. Dit jaar vraagt de gemeenschap van Beit Yatir onze hulp bij het opzetten van een nieuw kinderdagverbijf, waar met name de jongeren van de middelbare school hun vrije tijd na school aan geven. Momenteel zitten ze nog in een woonhuis, maar de bedoeling is om te verhuizen. Van ons vragen ze een bijdrage in de inrichting: speelgoed, een computerhoek, een trampoline en van alles om lekker bezig te zijn totdat vader en moeder allebei thuiskomen.Van harte aanbevolen
Giften CFOIC Hartland Augustus en September
Dank zij u en jullie hulp kon ik de volgende giften over maken naar Israël ( al lang beurd trouwens…mijn administratie werkt wat vlugger momenteel dan mijn nieuwsbrieven..) Van harte bedankt voor uw aanhoudende steun voor Judea en Samaria.
Bat Ayin 500
Bet Haggai 500
Bet Yatir 200
Hebron Museum 1000
Nokdim 200
Rosh Zurim/ Gevaot 1500
Shadmot Mechola 500
$ 2500 Samaria Food Project
$ 2500 Hot Lunches Kochav Yaakov
Reserveringen
Gush Katif 217,50
Kochav Yaakov 20
Maale Efraim 200
Maale Shomron 95
Lev Benyamin 45
Yakir 155
Sd Bar 23
Shani Livneh: 100
Algemeen: 20,72
U kunt uw giften op deze manier overmaken:
Giro 4542 Shalomfonds Christenen voor Israël te Nijkerk
o.v.v CFOIC-Hartland: ….(project) of Algemeen